Zaburzenia nerwicowe to zespoły o symptomatologii zarówno psychicznej jak i somatycznej, występujące bez uchwytnych zmian organicznych. Krytyczne z puntu widzenia diagnostyki objawy i cechy to występowanie objawów psychicznych (lęk, nastrój depresyjny, natrętne myśli, zaburzenia pamięci, rozdrażnienie, nadwrażliwość na bodźce zewnętrzne), występowanie objawów somatycznych, często cechy osobowości neurotycznej, przewlekła sytuacja konfliktowa w wywiadzie oraz obecność czynników stresogennych. W procesie diagnostycznym konieczne jest wykluczenie: przyczyn somatogennych oraz wpływu substancji psychoaktywnych na obraz kliniczny.
Zaburzeniami nerwicowymi określa się najczęściej grupę zaburzeń psychicznych, charakteryzujących się objawami lęku, niepokoju, obawami lub unikaniem sytuacji, które mogą wywołać takie emocje. Osoby z zaburzeniami nerwicowymi często doświadczają nagłych ataków paniki lub niekontrolowanych myśli, które utrudniają codzienne funkcjonowanie i wpływają na jakość życia.
Rodzaje zaburzeń nerwicowych
-
Zaburzenia lękowe uogólnione – charakteryzują się chronicznym, nadmiernym lękiem oraz napięciem, które utrzymuje się przez co najmniej 6 miesięcy.
-
Fobia społeczna – charakteryzuje się silnym lękiem przed sytuacjami społecznymi, takimi jak przemawianie publiczne czy spotkania towarzyskie.
-
Fobia swoista – charakteryzuje się silnym lękiem przed określonymi sytuacjami lub przedmiotami, takimi jak np. pająki, wysokości czy lot samolotem.
-
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne – charakteryzują się nawracającymi myślami, obawami lub wątpliwościami (obsesje), które prowadzą do powtarzających się zachowań lub czynności (kompulsje), takich jak np. mycie rąk czy sprawdzanie drzwi.
-
Zaburzenia stresu pourazowego (PTSD) – charakteryzuje się wystąpieniem silnego lęku lub panicznego strachu po przeżyciu traumatycznych wydarzeń.
Przyczyny zaburzeń nerwicowych
Zaburzenia nerwicowe są spowodowane przez wiele czynników, w tym czynniki genetyczne, biologiczne, psychologiczne oraz środowiskowe. Leczenie może obejmować terapię psychologiczną (taką jak terapia poznawczo-behawioralna lub terapia poznawcza) oraz leczenie farmakologiczne, takie jak leki przeciwdepresyjne lub leki przeciwlękowe. Ważne jest również włączenie odpowiednich działań samopomocowych, takich jak ćwiczenia relaksacyjne czy regularna aktywność fizyczna.
