Zaburzenia funkcjonalne są to schorzenia, w których objawy i dysfunkcyjne konsekwencje występują pomimo braku wyraźnych fizycznych lub organicznych przyczyn. Nazwę tę stosuję się w celu odróżnienia zaburzeń z licznymi niewyjaśnionymi objawami somatycznymi od chorób, których przyczyny wynikają z patologii tkanki. Są one również nazywane zaburzeniami somatoformicznymi. Charakteryzują się objawami fizycznymi, takimi jak ból, zaburzenia snu, zaburzenia trawienia, zmęczenie czy zaburzenia neurologiczne, które nie mogą być wyjaśnione przez znane medyczne przyczyny lub patologie.
Zaburzenia funkcjonalne są wynikiem skomplikowanej interakcji między czynnikami biologicznymi, psychologicznymi i społecznymi. Często mają one podłoże psychosomatyczne, co oznacza, że stres, trudności emocjonalne i czynniki psychologiczne mogą wpływać na pojawienie się i nasilenie objawów fizycznych.
Przykłady zaburzeń funkcjonalnych to zespół jelita drażliwego, ból napięciowy, funkcjonalne zaburzenia neurologiczne. Diagnoza zaburzeń funkcjonalnych opiera się na dokładnym wykluczeniu innych przyczyn organicznych oraz obserwacji i analizie objawów pacjenta przez specjalistę, takiego jak lekarz psychiatra lub psycholog.
