Terapia psychodynamiczna to podejście terapeutyczne oparte na teorii psychodynamicznej, która zakłada, że nasze zachowanie i emocje są wynikiem wewnętrznych konfliktów, nieświadomych motywacji i doświadczeń z przeszłości. Terapia psychodynamiczna ma na celu zrozumienie głębszych, nieświadomych procesów psychicznych i ich wpływu na obecne funkcjonowanie pacjenta.
Podstawowe założenia terapii psychodynamicznej obejmują:
Nieświadomość
Terapeuta i klient badają nieświadome myśli, pragnienia i motywacje, które mogą wpływać na obecne problemy klienta.
Wczesne doświadczenia
Terapia skupia się na badaniu i zrozumieniu wcześniejszych doświadczeń, zwłaszcza z okresu dzieciństwa, które kształtują obecne funkcjonowanie pacjenta.
Przeniesienie i przeciwprzeniesienie
Terapeuta rozpoznaje i interpretuje przeniesienie na niego uczuć, myśli i oczekiwań pacjenta. Równocześnie terapeuta doświadcza przeciwprzeniesienia, czyli swoich własnych emocji i reakcji wobec pacjenta.
Mechanizmy obronne
Terapia psychodynamiczna zajmuje się badaniem mechanizmów obronnych, które pacjent wykorzystuje do ochrony przed nieprzyjemnymi myślami i emocjami.
Samoświadomość i rozwój osobisty
Terapia psychodynamiczna dąży do zwiększenia samoświadomości pacjenta, rozpoznawania powiązań między obecnymi problemami, a wcześniejszymi doświadczeniami oraz wspierania rozwoju osobistego i zdrowych relacji.
Terapia psychodynamiczna wykorzystuje różne techniki, takie jak swobodne skojarzenia, interpretacje, analiza snów, analiza obron i przeniesienia. Terapeuta stwarza bezpieczne i wspierające środowisko, w którym pacjent może otworzyć się na eksplorację swojego wewnętrznego życia psychicznego.
Terapia psychodynamiczna może być stosowana w różnych kontekstach i przy różnych zaburzeniach, takich jak depresja, lęki, zaburzenia osobowości czy traumy. Istotnym elementem terapii psychodynamicznej jest relacja terapeutyczna, która umożliwia pacjentowi eksplorację trudnych uczuć i doświadczeń, a terapeucie dostarcza informacji na temat nieświadomych procesów pacjenta.