Prozopagnozja, znana również jako niezdolność rozpoznawania twarzy lub ślepota twarzy, to specyficzny rodzaj agnozji wzrokowej, w którym osoba ma trudności lub jest całkowicie niezdolna do rozpoznawania i identyfikowania twarzy innych ludzi, włącznie z twarzami bliskich osób.
Osoby z prozopagnozją mają trudności w zapamiętywaniu cech twarzy, takich jak rysy, kształt, kontury czy wyrazy twarzy. Mogą mieć problem z odróżnianiem różnych osób na podstawie ich twarzy, nawet jeśli są one znane i często spotykane. Prozopagnozja może wpływać na rozpoznawanie zarówno twarzy osób znajomych, jak i nieznajomych.
Prozopagnozja jest spowodowana uszkodzeniem obszarów mózgu odpowiedzialnych za przetwarzanie informacji wzrokowych i rozpoznawanie twarzy. Najczęstszą przyczyną prozopagnozji jest uszkodzenie tylnej części mózgu, zwanej zakrętem skroniowym, szczególnie w okolicy zakrętu wrzecionowatego.
Osoby z prozopagnozją często rozwijają strategie kompensacyjne, takie jak rozpoznawanie innych cech, jak fryzura, głos, sposób chodzenia czy ubiór, aby identyfikować ludzi. Mogą również polegać na kontekście lub dodatkowych wskazówkach, takich jak miejsce spotkania, aby rozpoznać osoby.
Leczenie prozopagnozji koncentruje się na zarządzaniu i adaptacji do tego zaburzenia. Osoby z prozopagnozją mogą korzystać z technik kompensacyjnych, takich jak nauka zapamiętywania innych cech i stosowanie strategii identyfikacji innych niż twarz. Terapia zajęciowa, trening wzrokowy i trening spostrzegawczości mogą również być stosowane w celu poprawy rozpoznawania twarzy.