Neurotypowość odnosi się do stanu bycia neurologicznie typowym lub funkcjonkcjonowania w neurologiczne typowy sposób. Termin ten jest często używany w kontekście spektrum autyzmu, aby opisać osoby, które nie spełniają kryteriów diagnostycznych dla zaburzeń ze spektrum autyzmu, które mają typowy rozwój neurologiczny – osób, które nie są autystyczne.
Osoby neurotypowe charakteryzują się umiejętnościami społecznymi, komunikacyjnymi i poznawczymi, które są zgodne z przewidywaniami dla danej grupy wiekowej. Mają łatwość nawiązywania kontaktów społecznych, rozumienia i interpretowania gestów, mowy ciała oraz innych niuansów komunikacyjnych. Ich zainteresowania, umiejętności społeczne i sposoby przetwarzania informacji mogą być zbliżone do średniej populacji.
Termin neurotypowość został wprowadzony jako przeciwieństwo autyzmu, jednak warto zauważyć, że granica między neurotypowością, a autyzmem nie jest jednoznaczna. Istnieje wiele innych różnych sposobów funkcjonowania neurologicznego, które nie mieszczą się w ramach neurotypowości i nie spełniają kryteriów autyzmu.
Neurotypowość to jedynie opis funkcjonowania neurologicznego, który nie powinien wpływać na ocenę czy wartość danej osoby. Zarówno osoby neurotypowe, jak i osoby z różnymi typami funkcjonowania neurologicznego, są społecznie wartościowe i mieć wiele do zaoferowania dla swojego otoczenia.
