Neuroatypowość odnosi się do odchylenia od typowego wzorca funkcjonowania neurologicznego. Termin ten obejmuje różne stany, takie jak zaburzenia ze spektrum autyzmu, ADHD (zaburzenie deficytu uwagi z hiperaktywnością), dysleksję, zaburzenia lękowe bądź depresję.
Osoby neuroatypowe mogą wykazywać inny sposób przetwarzania informacji, interakcji społecznych, doświadczania i okazywania emocji, uczenia się i funkcjonowania ogólnego w porównaniu do osób neurotypowych. To różnorodność neurologiczna, która wpływa na doświadczanie świata i może wpływać na codzienne funkcjonowanie jednostki.
Neuroatypowość jest przejawem naturalnej różnorodności ludzkiej. Osoby neuroatypowe często postrzegają rzeczywistość z nieoczywistej perspektywy, mają unikalne talenty, spostrzeżenia, które mogą przynosić korzyści społeczności i społeczeństwu jako całości.
Podkreślenie neuroatypowości ma na celu podkreślenie, że różne sposoby funkcjonowania neurologicznego są równie ważne i cenne, i że nie powinny być postrzegane jako deficyty czy wady. Dążenie do akceptacji i zrozumienia neuroatypowości może przyczynić się do tworzenia społeczeństwa, które nie wyklucza i jest bardziej zrównoważone. Dlatego ważne jest dostosowywanie środowiska w celu zapewnienia wsparcia i uwzględniania potrzeb osób neuroatypowych.