Dysforia to stan emocjonalny charakteryzujący się uczuciem ogólnego niezadowolenia, niepokoju lub smutku. Jest przeciwieństwem euforii i oznacza nieprzyjemne odczucia emocjonalne. Dysforia może objawiać się na różne sposoby, takie jak przygnębienie, poczucie niezadowolenia z życia, brak zainteresowania, poczucie beznadziei lub niepokoju. Osoba doświadczająca dysforii może odczuwać się niespokojnie, sfrustrowanie lub niezadowolone bez konkretnego powodu.
Dysforia może występować jako odrębny stan emocjonalny, ale może również być objawem innych zaburzeń psychicznych, takich jak depresja, zaburzenia lękowe lub zaburzenia nastroju. Może być także wynikiem trudnych sytuacji życiowych, takich jak straty, trudności w relacjach, niepowodzenia lub stres.
Dysforia jest stanem, w którym obniżenie nastroju jest głęboko naznaczone negatywnymi emocjami, takimi jak przygnębienie, smutek i rozpacz, które są silnie zabarwione gniewem, złością i rozdrażnieniem. Często towarzyszy temu poczucie krzywdy wynikające z interakcji z innymi ludźmi, wydarzeń lub trudności losowych. Objawia się poprzez płaczliwość, dramatyczne gesty niechęci i rozżalenia, a czasami również wypowiedzi lub działania agresywne skierowane wobec przedmiotów, innych osób lub samej siebie (np. samouszkodzenia, próby samobójcze). Dysforia występuje w różnych zaburzeniach organicznych i reaktywnych.
W przypadku osób cierpiących na dysforię, ważne jest skonsultowanie się z profesjonalistą, takim jak psycholog lub psychiatra, którzy mogą pomóc w zrozumieniu przyczyn tych nieprzyjemnych uczuć, właściwej diagnozie i leczeniu. Terapia psychologiczna, wsparcie emocjonalne i w niektórych przypadkach farmakoterapia mogą być stosowane w leczeniu dysforii, w zależności od przyczyn i nasilenia objawów.
