Dekompensacja psychiczna to termin używany w psychiatrii i psychologii do opisania sytuacji, w której istniejące mechanizmy obronne jednostki nie są w stanie skutecznie radzić sobie z trudnościami i stresującymi sytuacjami życiowymi. Jest to proces, w którym osoba traci dotychczasową równowagę psychiczną i nie jest w stanie utrzymać swojej funkcjonalności emocjonalnej i społecznej.
Dekompensacja psychiczna może wystąpić u osób z różnymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia osobowości czy psychozy. Może również wystąpić u osób, które doświadczają znaczącego stresu, traumy, utraty czy innych trudności życiowych.
Objawy dekompensacji psychicznej mogą być różnorodne i zależą od indywidualnych cech i kontekstu życiowego osoby. Mogą obejmować nasilenie objawów już istniejącego zaburzenia psychicznego, pojawienie się nowych objawów, wystąpienie trudności w funkcjonowaniu codziennym, trudności w utrzymaniu relacji społecznych, problemy z koncentracją i podejmowaniem decyzji, uczucie beznadziejności, niepokoju czy rozchwiania emocjonalnego.
W przypadku dekompensacji psychicznej istotne jest uzyskanie odpowiedniej pomocy i wsparcia. Może ona obejmować terapię psychologiczną, farmakoterapię, wsparcie społeczne, a także inne formy terapeutyczne, takie jak terapia zajęciowa czy terapia grupowa. W niektórych przypadkach, gdy występuje znaczne ryzyko dla zdrowia i bezpieczeństwa osoby, może być konieczna hospitalizacja lub interwencja psychiatryczna.
Wczesne rozpoznanie dekompensacji psychicznej i odpowiednia, profesjonalna interwencja mogą pomóc osobie w powrocie do równowagi psychicznej i poprawie jej emocjonalnego i społecznego funkcjonowania.
